28-05-2023 Je bent in de twintig en je wilt wat. Niet een beetje, maar een boel. Alles tegelijk, en wel meteen. Want morgen is het misschien te laat, word je voorbijgestreefd door ‘een ander’. In Something Else, een acrobatische dansvoorstelling van Collectief MAMM en onderdeel van de theatrale fietsroute van Festival Karavaan, verkent het vijfkoppige gezelschap de sociale druk omtrent het direct behalen van successen.
Jonge makers Maxime Abbenhues en Mees Meeuwen, beiden initiatiefnemers van Collectief MAMM, ontmoetten elkaar aan de AHK. Ze ontdekken er een gedeelde voorkeur voor acrobatiek en partnering. Vier jaar na hun afstuderen brengen ze Something Else, waarin het duo wordt begeleid door dansers Amber Veltman, Gihan Koster en Winter Wieringa. Voor deze tweede halfuur durende voorstelling (eerder maakten ze Twentysomething, tijdens Winterkaravaan 2020) verdiepen ze zich opnieuw in de eigen generatie.
Bij binnenkomst mept de geur van IKEA-opslag je om de oren. Je weet wel, die aangename lucht van bewerkt hout, knisperend bubbeltjesplastic en metaal. Het publiek wordt binnengeleid in een vertrek tjokvol stellages en kartonnen dozen. Achterin bevindt zich een open ruimte. Daar, centraal op de vloer, hurken vijf lijven tegen elkaar. Ze tonen enkel hun ruggen, de gezichten zijn naar binnen gekeerd. Lijf en ledematen overlappen, verbeelden een wortelkluwen die spoedig uit de aarde zal ontspruiten.
Veltman – de danseres die, klein en behendig als ze is, meteen de aandacht op zich vestigt – manoeuvreert zich soepel los uit de beginformatie. Hoewel de anderen tegelijk opgaan met haar bewegingen, vormt zij de kloppende kern van het geheel. Door middel van minuscule verplaatsingen van het hoofd, de armen, buik en benen, voert ze je mee naar een ander universum. Eentje waar pure poëzie de boventoon voert. Haar blik schept verwondering en is uitdagend. Telkens kijkt ze weg, zoekt dan opnieuw oogcontact met iemand binnen haar gezichtsveld.
De groepsdynamiek zet de toon gedurende het grootste deel van de voorstelling. Koprollen, handstanden en salto’s wisselen elkaar af. Slidings en wiegformaties – een van de dansers zwiept als een sloopbalk heen en weer tussen de anderen – zorgen stuksgewijs voor een ingehouden adem. Telkens wacht je op een oorverdovende knal van een kapotgeslagen lichaam. Een gebeurtenis die zich nooit voltrekt: iedereen wordt met precisie opgevangen, toegewijd afgeleverd op het beton.
Van begin tot eind hypnotiseren de choreografieën. Dat dringt zowel door in de muziek (ergens lijkt de soundscape op zacht gezang dat weerkaatst in een vallei) als in de oneindige bewegingsvariaties. Zo stapt Gihan Koster als volleerd astronaut in slow-motion rondom een pilaar, terwijl zijn lichaam horizontaal wordt opgeheven. In een ander gedeelte duwt het gezelschap telkens één danser naar voren, om diegene vervolgens achteruit weg te trekken. Om en om en om, zo lang tot het duizelt.
Collectief MAMM lanceert, duikt, balanceert en vangt. Dertig minuten lang doen ze de haartjes op mijn onderarmen rechtovereind staan. Alles ziet er soepel uit, verloopt vederlicht, alsof het niks is. Hoewel twintiger zijn anno 2023 vast een slopende concurrentiestrijd oplevert, redden de dansers in Something Else elkaar uit elke situatie, met oog voor ieder individu. Gun het jezelf, want echt: they blew me away.
