25-05-24 In een witte tent staat een mand citroenen op de grond, er hangt witte was aan een lijntje en er staat een kooi met een klein blauwrood vogeltje. Middenin de ruimte staat een grote tafel, waaraan de bezoekers plaatsnemen. Het blauwe tafellaken is verbonden met de jurk van een vrouw, die haar tafelgenoten indringend aankijkt, terwijl ze hen met haar diepe stem en exotische klanken beroert.
Het is de setting van Sobremesa, door Marlies Ruigrok gecreëerd voor Festival Karavaan. Op het verregende festivalterrein van Yes In My Backyard nodigt de theatermaker de bezoekers uit bij haar aan tafel.
Vol passie vertelt zij over de traditie van de sobremesa, het uitgebreid natafelen zonder enig besef van tijd, dat in de Latijnse cultuur een centrale plek inneemt. Met de tafel als middelpunt vraagt zij de bezoekers in intieme setting om met haar in gesprek te gaan over politiek en de liefde en ontlokt zij hen de nodige ontboezemingen.
Tussendoor trakteert zij het publiek op anekdotes uit haar eigen leven. Zo vertelt ze over de keer dat zij middenin een relatiecrisis een lief berichtje van haar vriend kreeg met de boodschap dat er eendjes geboren waren bij de brug naast hun huis. Vol overgave zet ze ‘Se nos rompió el amor’ in. Kan je zoveel van iemand houden dat je hem durft los te laten?
In regie van Ruut Weissman en onder begeleiding van drummer Arend Niks en gitarist Andreas Suntrop, weet zij met haar stem en passie een Zuid-Amerikaans familiediner tot leven te wekken. De Spaanse gitaarklanken, rock en meeslepende ritmes doen haar stem, die soms flink kan uithalen, goed uit de verf komen.
Sobremesa is een persoonlijke zoektocht naar vrijheid en echte liefde. Het is een gevecht tegen Ruigroks streng katholieke opvoeding, controledwang, angsten en regeltjes. Als zij over de tafel hangt en met luid gekreun pretendeert klaar te komen, gaat er een golf medelijden door mij heen. In de Latijnse muziek zoekt zij naar vrijheid, maar ik zie vooral een meisje dat hunkert naar liefde en totale acceptatie van haar zijn.
Het is wat ongemakkelijk hoe de opzwepende klanken de ruimte vullen en zij de enige is die door de ruimte beweegt. Door de setting is het voor de bezoekers niet mogelijk hierin mee te gaan en blijft iedereen wat stijfjes zitten. Misschien nodigt Ruigrok ons met Sobremese echter juist uit om met die aangeleerde overtuigingen te breken, op te staan, samen te dansen en even vrij te zijn, zonder enig besef van tijd.
