In een leegstaand stationsgebouw komt een toevallige groep mensen samen. Een discobal verspreidt lichtjes door de ruimte alsof het vuurvliegjes zijn.
De mensen dansen, zingen, praten. Ze proberen extase te vinden: het gevoel dat ze samenvallen met de wereld. Maar hoe kun je samenvallen met een wereld die vervreemd is van zichzelf? Wat kan de manier waarop we dansen zeggen over de wereld waar we in leven? En kunnen we een betere wereld tot leven dansen?
Ekstasis wordt een ode aan de speelsheid, de vechtlust, en de verbeeldingskracht van de dansvloer. Maar de pijn, de eenzaamheid en het geweld van de wereld waar we in leven schemeren er voelbaar doorheen.
‘When we rave, we rave because we remember what awaits us outside. This is why we rave so hard.’ — Paata Sabelashvili
‘En zij die dansten werden voor gek verklaard door hen die de muziek niet konden horen’
— Citaat vaak onterecht toegeschreven aan Friedrich Nietzsche
Zephyr Brüggen maakt theater vanuit de wens om ruimte te creëren voor onbeteugelde, ongehoorzame, onalledaagse, onvoorspelbare overmoedige verbeelding. Ze smeedt het liefst één geheel van beeld, tekst, beweging, muziek en locatie. Ze studeerde klassieke talen aan Cambridge University en theaterregie aan de
AHK. Eerder maakte ze werk voor o.a. Karavaan (‘Antifaust’), Likeminds (‘Vecht’), De Diamantfabriek (‘The Throat Manoeuvre’), Boslab festival (‘De laatste voorstelling ooit’ en ‘Vergezichten’) en werkte ze samen met maatschappij discordia aan ‘Weiblicher Akt 13: De Ander (v)’.
"de rave-voorstelling ‘Ekstasis’ van Zephyr Brüggen trilt nog lang na. .....Heel subtiel maakt Brüggen zo een droevig portret van de moderne mens, die zijn wanhoop over de wereld liever laat overstemmen door pompende beats dan dat hij contact maakt met wat er buiten zijn blikveld afspeelt."
NRC
