18-05-24 Woningtekort: 390.000. Leegstand: 219.000. Dakloos: 31.000. Amsterdam is sinds kort de duurste hoofdstad ter wereld. In Road to Nowhere, een opzwepende, bijzonder geestige voorstelling over de krapte op de woningmarkt, spreken acht muziektheaterstudenten van ArtEZ zich uit over hun dromen en zorgen.
Kraker Floor zit op the floor, en blijft daar voorlopig. Tussen knakworst, wc-papier en bliksoep kiest zij enkel voor zichzelf. Zij hoeft voor niemand zorg te dragen. Helaas is dat anders voor een Julia, Sandra en Eric. De een heeft een kind, de ander een huisdier, een derde een vriendin.
Road to Nowhere zet in met een bloedserieuze, vurige monoloog door Floor (Floor van der Niet) over VN-rapporten, falende ministers van Volkshuisvesting en serieuze cijfers. Een bezoeker op de tweede rij joelt instemmend, anderen staan hem bij.
In de dynamische regie van Silke van der Kamp wordt het publiek meegenomen door een wereld van huisjesmelkers, vastgoedbezitters en miljardairs. Leuk en aardig, maar als je zelf geen rijke partner hebt, of met 30 lentes jong nog niet dat miljoenenbedrijf runt, ben je praktisch gezien de Sjaak, de lul.
Razendsnel wisselen acht studenten muziektheater van ArtEZ tussen verschillende rollen. Ze zijn band, woningzoekende, quizmaster, brievenlezer en rapper in één. In een vloeiende trip van monologen, dialogen en groepsgesprekken dendert het 30 minuten durende theaterstuk voort.
Een aantal passages verbeelden de druk op de woningmarkt bijzonder lekker. Bijvoorbeeld wanneer de spelers kort na aanvang als swingende band uit een zeecontainer tevoorschijn komen en uiteenlopende nummers inzetten waarbij een stilte valt op de plek waar ‘house’ hoort te klinken. Our … in the middle of the street, en ook: There is a … in New Orleans. Het gedeelte over de treurnisschaal is prettig participatietheater. Het publiek, ieder voorzien van een eigen krijtbordje, wordt aangemoedigd drie woningzoekenden een cijfer te geven. Hoe meer treurpunten iemand verzamelt na een zielige monoloog, hoe groter hun kans op de woning waarvoor meerdere kandidaten zich hebben aangemeld.
Powerhouse van het gezelschap is actrice Julia Versteeg. Ze brengt een adembenemende solo over alleenstaand ouderschap en alle eindjes in je uppie aan elkaar knopen. Haar stem, loepzuiver en keihard (ze haalt het zelfs tot óver de te luide band) dompelt je onder in een situatie die zomaar ook de jouwe zou kunnen worden.
Plotseling herinner ik me mijn voormalige, Duitse docent aan de Universiteit van Amsterdam. Twintig jaar lang was ze eerste solist bij het Nationale Ballet, tot ze vanwege haar leeftijd moest omscholen. Tijdens haar introductiecollege wetenschapsfilosofie zei ze: ‘Een rijke partner is handig. In dit vakgebied wacht je geen voorspoedige toekomst.’ Destijds reageerde de klas sceptisch. Als vrouwen in de 21ste eeuw kunnen we ons toch zelf redden, dachten we. Nu begrijp ik dat ze het goed bedoelde, hoewel haar boodschap destijds onhandig overkwam.
Road to Nowhere is vlijmscherp, lekker actueel en mega on fleek (zoek maar op; de Z-generatie behoeft geen uitleg). Alhoewel, is de woningnood niet iets van alle tijden? Wat mij betreft gaan we weer kraken. Die 219.000 woningen moeten vol.
